چکیده: 
با توجه به سهم رو به افزایش گردشگران فرهنگی در جهان و موقعیت ایران ازنظر گردشگری فرهنگی, توجه ویژه به گردشگری فرهنگی در کشور و درک علمی از امکانات و محدودیت ها, فرصت ها و تهدیدهای آن صورت نگرفته است و متاسفانه وضعیت ایران در مقایسه با دیگر کشورهای منطقه, مطلوب و قابل توجه نمی باشد. با عنایت به موارد فوق, پژوهش حاضر با هدف طراحی الگوی مطلوب توسعه گردشگری فرهنگی در ایران به رشته تحریر درآمده است. پژوهش از لحاظ کنترل متغیر های مورد مطالعه, از نوع غیر آزمایشی, از لحاظ راهبردی پیمایشی و از جهت ماهیت این پژوهش کاربردی است. در رابطه با روش پژوهش درپی شناخت روابط بین گردشگری فرهنگی و عوامل موثر برآن با استفاده از دستگاه معادلات ساختاری است. ماهیت تحقیق از نوع تحقیقات علی-ارتباطی می باشد. با توجه به کاربرد مدل یابی معادلات ساختاری برای بررسی و تحلیل مدل مفهومی تحقیق, روش این تحقیق همبستگی و از نوع تحلیل ماتریس واریانس-کوواریانس می باشد. جامعه آماری در بخش کمی, کلیه کارکنان و مدیران سازمان میراث فرهنگی, صنایع دستی و گردشگری بود. در بخش کمی, روش نمونه گیری طبقه ای است. برای تعیین حجم نمونه مورد مطالعه از فرمول کوکران استفاده شد. براین اساس 383 نمونه برآورد شد. ابزار تحقیق پرسشنامه محقق ساخته می باشد که برای تعیین روایی و اعتبار پرسشنامه از اعتبار محتوایی و همچنین از روایی سازه جهت تعیین اعتبارسنجی پرسشنامه استفاده گردید. پایایی تحقیق با استفاده از آزمون آلفای کرونباخ 92/0 محاسبه گردید. نتایج تجزیه وتحلیل بخش کمی نشان داد که شاخص های اجتماعی دارای بیشترین تاثیر در بین شاخص های پیشبرنده گردشگری فرهنگی در کشور می باشند.

 

برای مطالعه/دریافت مقاله کلیک کنید.