جزاير ايران در خليج فارس که با برخورداري از جاذبه هاي طبيعي و مکان هاي گردشگري منحصر به فرد مجموعه اي کم نظير از اکوتوريسم را در جنوب ايران را در خود جاي داده است، علي رغم تلاش هاي صورت گرفته، هنوز سهم بسيار ناچيزي از توسعه ملي را به خود اختصاص داده و حتي در مواردي از محروميت هاي عجيب نيز رنج مي برند. علاوه بر اين، توسعه پايدار جزاير ايراني واقع در خليج فارس با توجه به ماهيت جغرافيايي جزاير از نظر اکولوژيکي و حضور اکوسيستم هاي خاصي چون جزاير مرجاني، جنگل هاي حرا و اراضي خاص و وسيع داخلي آن موقعيت هر جزيره به دريا و ساحل، در کنار روند نامنظم توسعه گذشته مستلزم دقت خاصي است که بايد حتما بر شناخت دقيق وضعيت موجود، برنامه ريزي و مديريتي مستمر از نظر محيط زيست مبتني باشد.
اين مقاله با توجه به ماهيت و محورهاي همايش خليج فارس (با رويکرد گردشگري و تعاملات بين المللي) بر آن است تا با روشي متفاوت و با استناد به مطالعات و تجربيات صورت گرفته در زمينه گردشگري ساحلي و موفقيت نسبي همسايگان جنوبي ايران در اين زمينه را تحليل کند و روند تاثير آن را در توسعه گردشگري مناطق مستعد و جذاب خليج فارس با ارائه مدل مفهومي راهبردي نشان دهد. آن چه از تحليل و نتيجه گيري مباحث مطرح شده بر مي آيد اين است که، لزوم بهره مندي از همه روش هاي موثر اعم از جذاب سازي محيط تا ابزارهاي نوين فناوري در ارتقاي سطح فعلي اين مناطق از نگاه گردشگري براي کشور ايران امري ضروري به شمار مي آيد که لازم است بر اساس عوامل علمي و تحقيقاتي مورد توجه قرار گيرد.