آرامگاه شاه چراغ با شکوه ترين و مهم ترين مرکز مذهبی شهرستان شيراز است که گنبد نيلوفری آن به سبک بسيار زيبايی کاشی کاری شده و از دوردست نمايان است. اين آرامگاه در نزد شيرازی ها از اهميت وقداست زيادی برخوردار است و سالانه زايران زيادی برای زيارت اين بقعه، راهی شيراز می شوند. حضرت ميرسيد احمد فرزند امام موسی كاظم (ع) معروف به شاه چراغ برادر حضرت امام رضا (ع) در آغاز قرن سوم هجری به شيراز هجرت نموده و در همان جا وفات يافته است. در زمان اتابک سعد بن زنگی، امير مقرب الدين مسعود بدرالدين وزير اين شهريار بقعه و گنبدی بر فراز قبر وی ساخت و اتابک نيز رواقی بر آن افزود و سپس تاشی خاتون مادر شاه اسحاق اينجو در سال های 745 تا 750 هجری تعميرات اساسی در آن انجام داد و بقعه، بارگاه، مدرسه عالی و مدفنی برای خود در جنوب آن ساخت و 30 هزار جزو قرآن نفيس منحصر به فرد با خطوط ثلث طلايی و تذهيب عالی مورخ به سال های 745 و 746 هجری را بر آن وقف نمود. در زمان سلطنت شاه اسماعيل اول به سال 912 متولی بقعه كه نامش ميرزا حبيب الله شريفی بود تعميرات اساسی در اين بنا انجام داد و در 997 هجری بر اثر زلزله نيمی از بنا منهدم شد و تعمير مجدد يافت. در قرن سيزدهم هجری نيز اين بنا چند بار خراب شد و مجددا تعمير و مرمت گرديد و فتحعلی شاه قاجار در سال 1243 هجری ضريحی بر آن وقف نمود. به علت شكاف های متعددی كه گنبد داشت در سال 1337 شمسی آن را برچيدند و به جای آن با آهن و مصالح، بنايی مناسب و قابل دوام و با همان طرح و به هزينه مردم شيراز احداث نمودند.