اين مسجد در محله نبدريه و در گذر بلاغی واقع شده است و از نباهای دوره سلجوقی به شمار مي‌آيد. امروزه از اين مسجد فقط شبستانی باقی مانده است. مسجد حيدريه از نمونه‌های كامل مساجد چهار طاقی به ابعاد 30×10 متر است.
محراب آن از نظر طرح در نوع خود بهترين نمونه هنر گچ بری و يكی از باشكوه ترين محراب‌های دوران سلجوقی به شمار مي‌رود. تمامی محراب دارای زمينه‌ای به رنگ آبی است. در اطراف محراب در داخل حاشيه‌ها شش كتيبه به خط ثلث و كوفی وجود دارد. كتيبه‌های كوفی آن به شكل كوفی گل دار، كوفی گل و برگ دار و كوفی پيچيده است. در داخل محراب نيز در بين نگاره‌ها و در اطراف شمه‌های تزييني آيه‌هايی از قرآن با گچ در زمينه آبی تكرار شده است.در اين بنا الحاقاتی از دوره قاجاريه به چشم مي‌خورد كه مي‌توان به صورت حجراتی جهت مدرسه طلاب در اطراف بنا مشاهده نمود.در دوران پهلوی سقفی به شبستان اضافه شد كه اكنون بار ديگر در معرض آسيب قرار دارد. اين مسجد در داخل مدرسه‌ای به نام اميركبير قرار گرفته و در شرف نابودی است.
اهالی محل معتقدند كه اين مسجد قبلاً بنای آتشكده‌ای بوده است، اما هيچ مدرك دال بر اين موضوع پيدا نشده است.گچ بری‌های مسجد نيز می‌توانند نشان گر تاريخ بنياد ‌اين مسجد باشند. زيرا گچ‌بری‌های نفيس اين مسجد نيز مانند گچ‌بری‌های مسجد جامع كبير است و بعيد نيست كه گچ‌بری‌های هر دو مسجد كار يک هنرمند باشند.اين مسجد در زمان صفويه هم داير و آباد بوده، ولی به تدريج خراب شده است. در دوره قاجاريه با افزوده شدن ايوانی در مقابل شبستان و حجره‌هايی در اطراف آن، تا اندازه‌ای رونق گذشته خود را باز يافته است و عده‌ای از طلاب در آن سرگرم تحصيل بوده‌اند. از اين مسجد تنها شبستان آن باقی مانده است.