مسجد جامع ورامين در شهر تاريخی ورامين، همچون نگينی درخشان سمبل و نماد تاريخ فرهنگ، هنر و مدنيت مردمان اين شهر به شمار می آيد. اين مسجد مهم ترين بنای قديمی شهر ورامين است كه خوشبختانه بيشترين بخش آن هنوز باقی مانده است. مسجد جامع ورامين از نوع مساجد چهار ايوانی است. كار پى ريزی مسجد، در دوران سلطنت سلطان محمد خدابنده، آغاز شد و در عهد فرزند و جانشين وی سلطان ابوسعيد به پايان رسيد. قسمتی از آن در سال 722 تا 723 هجری قمری (1322 ميلادی) ساخته شده و بخش ديگر آن در سال 726 هجری قمری (6ـ1325 ميلادی) خاتمه يافت. اين بنا در عهد شاهرخ ميرزا تيموری(815 هجری قمری) نيز يک بار تعمير و مرمت شده است. مسجد جامع ورامين دارای سه بخش است، بخش اول مدخل و سر در مسجد است كه تقريبا رو به ويرانی است و بخشی از كاشی های معرق و فيروزه رنگ آن از بين رفته و كتيبه موجود آن نيز چندان خوانا نيست. بخش دوم قسمت های تاق دار است كه دارای ده تاق نمای كوچک و يک تاق بزرگ در وسط است كه با هم راهرويی مخفی را تشكيل مى دهند. كتيبه ای روی تاق نماهای چهارم و پنجم در سمت جنوب بنا موجود است و كتيبه ای نيز روی ديوار آن ديده مى شود. بخش سوم که بخش اصلی مسجد است شامل شبستان، ايوان و گنبد بزرگ آجری و بناهای طرفين شبستان می شود. مجرايی با گچ بری مفصل، زير گنبد مسجد وجود دارد كه در زمان شاهرخ ميرزا ساخته شده ولی كامل نيست. حوضی بزرگ داخل صحن و حوضی كوچک مقابل سر در مسجد وجود دارد. همچنين پايه های اصلی بخش های نابود شده و دوباره از زير خاک بيرون آورده شده است. از ويژگی های اين مسجد تاريخی می توان به کاشی کاری معرق باشکوه، تزيينات گچ بری، آجرکاری و کتيبه های ارزشمند آن اشاره نمود. همچنين ايوان عظيم و با شكوه ورودی بنا در ابتدا دارای تزيينات بسيار زيبای كاشی كاری معرق بوده، اما امروز تنها بخشی از آن تزيينات باقی مانده كه توسط مرمت كاران ميراث فرهنگی حفظ و تثبيت شده اند. هم اكنون عظمت اين مسجد به خوبی و به گونه ای كه بتواند شكوه گذشته اش را به رخ بازديد كنندگان بكشد، بازگردانده شده است.