عشایر استان سیستان و بلوچستان را بیش تر؛ عشایر بلوچ تشکیل می دهند که از شیوه های خاص زندگی برخوردار هستند. بیش ترین اقوام ساكن در استان سیستان و بلوچستان یا عشایر هستند و یا پیشینه ی عشایری دارند. افراد این طوایف در اقشار مختلف شهرنشین، روستانشین و كوچ رو، وجوه مشترک انكار ناپذیری دارند. روابط خویشاوندی، پیوندهای اجتماعی، بهره گیری از منزلت های اقتصادی - اجتماعی درون طایفهای، هویت بخشی به افراد و شناخت امتیازات بر اساس نظام سلسله مراتبی و سرداری ایلی روزگاران گذشته تجلی می یابد. حفظ این پیوستهگی و وابسته گی در خود یاری های گروهی و معارضات و كشمكشهای برون طایفهای و در بسیاری از عملكردهای اجتماعی، در حال حاضر اندكی رنگ باخته، اما به كلی فراموش نشده است. به عبارت دیگر هنوز سنن ایلی و قومی هم چنان پایدار و پا بر جا هستند. ایل های بلوچستان در مبارزه با طبیعت و آب و هوای خشن و در اثر محدودیت منابع و فقر طبیعت، خصوصیاتی ویژه یافتهاند كه آنان را از عشایر مناطق دیگر متمایز می سازد. سلسله مراتب ایلی و تركیب قدرت در درون هر طایفه، ساده و ابتدایی است و فرمان دهی و فرمان بری و خصوصیات تحكمی تا حدودی جای خود را به همكاری و مساعدت بین گروههایی كه در رأس هرم قرار دارند(یعنی سردارها و اعضای دیگر طایفه)، داده است. از ویژگی های منحصر به فرد بعضی طوایف عشایری بلوچ، وجه نظام تولیدی مبتنی بر دام داری است. طوایف این منطقه اصلا" به كشت و زرع نمی پردازند و صرفا اقتصاد دام داری دارند. نمونه این گروه، طایفه گمشادزهی است. در حیات ایلی این طوایف، كوچ كه به منظور جمع آوری خوراک است، پدیدهای اقتصادی محسوب می شود. مهم ترین جشن های ایل ها و عشایر استان سیستان و بلوچستان جشن های ازدواج آن ها است. برای خواستگاری رییس خانواده پسر به خانه پدر دختر می رود و پس از صرف چای و انجام صحبت های متفرقه، موضوع را با والدین دختر در میان می گذارد وچند روز به انتظار پاسخ می مانند. از طرفی، مادر دختر موضوع را با دختر در میان می گذارد. سرپرست دختر در موعد مقرر به اطلاع خانواده پسر می رساند که باخواست آن ها مثلا موافق یا مخالف است. اگر کار به توافق بینجامد، برسر تعیین مهریه وغیره دو سرپرست وارد مذاکره می شوند وقرار ومدارهای مراسم مربوط به عروسی گذاشته می شود.