اين بنا در محله چهار سوی اصفهان، مجاور خيابان امام واقع شده و به فتوای كتيبه تاريخی سردر آن، در زمان شاه تهماسب صفوی ـ 950 هـ. ق ـ توسط قطب‌الدين علی باب الدشتی بنا شده و دارای سردر نفيس کاشی کاری، صحن، ايوان، شبستان و گنبدخانه است. به هنگام احداث خيابان امام، سر در نفيس مسجد در معرض ويرانی قرار گرفت كه در سال 1320 هـ . ق، پوشش تزيينی سردر پياده شد و بر روی سردر جديدی كه در ضلع جنوبی باغ چهل ستون ساخته شده بود، نصب گرديد. بخش‌های ديگر مسجد نيز مورد تعمير و بازسازی قرار گرفته است. سردر مزبور دارای کاشی کاری معرق نفيس مربوط به اوايل دوره صفوی است كه علاوه بر نقوش تزيينی زيبا دارای دو كتيبه نسبتاً بلند است. كتيبه اصلی به خط ثلث با كاشی سفيد معرق بر زمينه لاجوردی است. در قسمت فوقانی جبهه مقابل اين سردر، در اطراف يک صفحه کاشی کاری كه با كاشی معرق، شكل دو طاووس را نقش كرده‌اند و به خط ثلث، صلوات بر دوازده امام و در اطراف مدخل سردر به خط نستعليق، اشعاری را نوشته‌اند. از در ورودی مسجد قطبيه در دالان آن، دری به شبستان گنبددار آن كه دارای چهار صفه است، باز می ‌شود. در صفه شمالی، قبری است كه سنگ سياه بزرگی بر آن نهاده‌اند. در بدنه تحتانی سنگ اشعاری با ماده تاريخ 955هـ. ق منقور است. در صحن كوچک مسجد، سنگابی به تاريخ 1307 هجری وقف مسجد شده است. اين بنا به شماره 218 به ثبت تاريخی رسيده است.