اين بنا در روستای هفشويه، از بلوک قهاب در شمال خاوری اصفهان، به صورت ويرانه‌ای برجای مانده است. بنای اوليه مسجد، مربوط به دوره سلجوقی است كه در دوره مغول بازسازی شده و تزييناتی در آن صورت گرفته است. اساس بنا با خشت ساخته شده و از آجر به صورت ساده و تزيينی در نمای خارجی استفاده شده است. نقشه بنای مسجد به صورت دو ايوانه بوده و در پشت ايوان جنوبی آن، گنبدخانه‌ای به ابعاد 20/9×55/9 متر قرار داشته است. در گوشه جنوب باختری مسجد، سكويی هشت ضلعی به قطر 65/4 متر ديده می ‌شود كه مربوط به مناره سلجوقی مسجد است. در ميان بقايای اين مسجد، محراب زيبای گچ بری شده‌ای برجای مانده كه به نظر می ‌رسد از آثار دوره ايلخانی باشد. اين محراب، با تزيينات گل و بوته و كتيبه‌های قرآنی به خط كوفی و بنايی مزين شده است. اين بنا به شماره 430 به ثبت تاريخی رسيده است.