بنای مسجد جامع زواره دربخش مركزی زواره، در 15 كيلومتری شمال خاوری اردستان واقع شده و با توجه به مدارک موجود، اولين مسجد چهار ايوانی ايران است كه در دوره سلجوقی ساخته شده و اصالت خود را به نحو شايسته‌ای محفوظ داشته است. اين مسجد به وسعت حدود 1200 مترمربع با مصالح آجر و سنگ و گچ و خاک و با نقشه چهار ايوانی و طرح مستطيل شكل ساخته شده و مشتمل بر صحن چهار گوش، ايوان‌های چهارگانه، گنبدخانه، شبستان، رواق، سردر، مناره، محراب گچبری نفيس و كتيبه‌هايی زيباست. سطح مسجد حدود يک متر از زمين‌های اطراف مرتفع‌تر و دارای دو سردر ورودی مزين به آجركاری و طاق نماهای در خور توجه در ضلع خاوری و باختری است. از اين ورودی‌ها می‌توان وارد فضای طاق دار و سپس صحن مسجد شد. صحن مسجد به ابعاد 5/16×18 متر در چهار طرف دارای ايوان و دهانه های طاق دار است. كف صحن با آجر و سنگ فرش شده است. بر پيشانی نمای صحن، كتيبه بنای مسجد را به خط كوفی و با آجر تراش به صورت سرتاسری نوشته‌اند كه متأسفانه بخش عمده آن از بين رفته است. با توجه به ريختگی‌های موجود به يقين نمی ‌توان از بانی و سال تاريخ آن سخن گفت، اما به نظر آندره گدار با توجه به موقعيت قرارگيری حروف تاريخی، تاريخ بنا نمی ‌تواند جز (530هـ . ق) باشد. همچنين با توجه به مشابهت بسيار اين مسجد با مسجد جامع اردستان و هم زمانی تقريبی آنها و وجود كلمه «احمد» در كتيبه جامع زواره، به احتمال زياد، بانی آن همان بانی مسجد جامع اردستان (ابوطاهر بن غالی) بوده است.