مؤلف مطلع الشمس مسجد جامع شاهرود را اين طور تعريف مي‌كند« مسجد جامع شاهرود كه در خارج شهر است در ميان باغات و بساتين كه در سفح جبال شمالي واقع شده و آن بنايي معتبر است و هر چند از خشت خام برآورده‌اند. اما در اهميت كمتر از ابنيه آجري نيست، شكل آن مربع مستطيل است، هشت استوانه ضخيم در وسط است كه دو به دو موازي يكديگرند و روي آنها طاق‌هاي محكم زده‌اند، قسمت مقابل محراب را پوشش از تير و تخته است و اين اختلاف سقف و طاق طاري و جديد است. قديم همه طاق خشتي بوده، در سال 1242 اهالي شاهرود اين مسجد را مرمت كرده‌اند و اين يك قسمت به طور مخالف پوشانده شده كف قسمت خاوري اين مسجد به قدر يك ذرع بلندتر است و زير آن آب انبار مي‌باشد و راه پله از خارج و ميان شارع است و روي اين قسمت خاوري هم با تير و تخته پوشيده شده و در وسط يك قطار ستون‌هاي تيربست و روي تيرها چند حمال بزرگ بر هم چفت كرده انداخته و سرتيرهاي سقف را روي آنها قرار داده‌اند و تقريباً بطور تسنيم پوشانيده و مي‌توان آن جا را مسجد علي حده محسوب داشت، چه محراب مخصوص و مدخل ممتاز و وضع جداگانه دارد»