به گزارش روابط عمومی مرکز گردشگری علمی و فرهنگی دانشجویان ایران (Istta) به نقل از  « نشریه میراث » شهرود امیر انتخابی گفت اغراق نیست اگر بگوییم توجه به مقوله میراث فرهنگی یکی از پیامدهای اصلی ظهور دولت مدرن مخصوصاً در جوامع در حال توسعه ای مثل ایران بوده است. میراث فرهنگی همانگونه که از عبارت میراث بر می آید در صدد است نشان دهد که فرهنگ جمعی« ما » در مقام یک ملت ریشه های تاریخی دارد و از گذشته به  ارث رسیده است. پس این «ما» در طول تاریخ وجود داشته و فرهنگی مخصوص خود را پرورش داده است که نسل های بعدی آن را به ارث برده اند.
میراث فرهنگی عینی ترین و بزرگترین شاهد وجود و سر زندگی و خلاقیت یک ملت در طول تاریخ است. میراثی که مقوم حس تعلق جمعی به یک سرزمین و هویت مشترک است که خود اساس شکل گیری و قدرتمندتر شدن یک دولت ملت و حتی به تعبیر برخی ها گذار به دموکراسی است. اگر وجود یک هویت ملی مشترک را از ارکان اساسی دولت- ملت مدرن بدانیم، نقش میراث فرهنگی مادی و معنوی در کمک به شکل گیری چنین هویت مشترکی عیان تر می شود. اما از آنجایی که پویایی و تغییر از ویژگی های اساسی مدرنیته است، فهم از اهمیت میراث فرهنگی و جایگاه آن در سیاست های فرهنگی و به تبع آن سیاست هویت نیز مشمول این تغییر بوده است. نگاه دولت و ملت ایران به میراث فرهنگی و اهمیت آن در دوره های مختلف تاریخ معاصر ایران نیز دستخوش تغییر و تحول بوده است. زمانی میراث فرهنگی ایران باستان و زمانی دیگر میراث فرهنگی اسلامی در کانون توجه دولت یا ملت قرار گرفته  است. بنابراین نه تنها جایگاه میراث فرهنگی در سیاست فرهنگی در ایران معاصر تغییر کرده بلکه تحول در فهم اهمیت میراث فرهنگی هم سیاست فرهنگی را تحت تأثیر قرار داده است. با توجه به تعامل میان سیاست فرهنگی و خود فرهنگ واضح است که این امر بر فرهنگ نیز تأثیرگذار بوده است. همه اینها در حالی است که جهانی شدن ارتباطات و فرهنگ باعث تقویت نگاه اقتصادی به میراث فرهنگی و به عبارت دقیقتر پدید آمدن گردشگری فرهنگی شده است که برای کشورهای قدیمی مثلا ایران اهمیت ویژه ای دارد. به این ترتیب میراث فرهنگی نه تنها در خدمت تعریف و باز تعریف هویت مشترک جمعی است بلکه همزمان می تواند در خدمت اقتصاد فرهنگی و اقتصاد ملی هم باشد.