برخی كلمه زهرا را تبديل شده واژه «زرا» از «زر» به معنی مقدس دانسته و بويين را تركيبی از «بو» و «يين» به معنی «چشمه» و «خدا» می دانند كه روی هم «چشمه خدای مقدس» می شود که آن را متعلق به الهه آناهيتا - فرشته پاكی و آب های روان - می دانستند. در اين منطقه معبدی به نام ناهيد بوده که بعدها به «خاتون»، «بی بی»، «دختر» و … تغيير نام داده است. در کتاب «التدوين» آمده كه منظور از «زهرا» دختر «روی» صاحب ری است که بقعه اي را به دخترش بخشيد و او هم در آن جا بنايی كرد. «خرابه قلا» يا «قلعه خرابه» و تپه عظيم «برموده» در شمال ابراهيم آباد، حاکی از تمدنی كهن در اين منطقه است. دشت قزوين، «دشتابی»، «رامند» و بويين زهرا - که درجنوب استان قزوين واقع شده است- تمدنی بسيار كهن دارند. درلا به لای صدها تپه باستانی اين منطقه، می توان تمدن بزرگ و ديرينه ای به طول بيش از 9000 سال را مشاهده کرد. آثار کشف شده از جنس طلا، برنز و سفال، با نقوش شطرنجی و نقاشی حيوانات با رنگ های قهوه ای تيره، اخرايی و مايل به سبز - از حيث تنوع و تناسب در شكل و رنگ آميزی - جزو نمونه های ارزنده سفال پيش ازتاريخ اين ناحيه است.